Trudno o lepszy
debiut w Hollywood – adaptacja gotyckiej powieści Daphne Du Maurier zarobiła
obłędną na te lata sumę 6 milionów dolarów, zdobyła 2 Oscary i 9 nominacji, a świeżo przybyłego do Stanów Hitchcocka na
stałe ulokowała na mapie Fabryki Snów.
Pora domknąć kolejny, po Latach niemych (1925-1929) i Próbie dźwięku (1929-1932), rozdział w filmografii Hitchcocka. Okres przedwojenny to dla niego moment przełomowy - czas, kiedy uwolnił się spod ograniczającego kontraktu z Brytyjskim Instytutem filmowym i zawarł korzystną umowę z lokalnym oddziałem francuskiego studia Gaumont. Na jej mocy, mając do dyspozycji większą niż dotychczas swobodę twórczo-finansową, Hitchcock zrealizował serię wyrafinowanych thrillerów szpiegowskich, które przeszły do historii kina brytyjskiego.
Ostatni film Hitchcocka sprzed wyjazdu do Stanów jest jednocześnie tym najbardziej rutyniarskim. Nieustanne starania i namowy Davida O. Selznicka zrobiły swoje – podczas realizacji „Oberży…”, Alfred myślami był już przy hollywoodzkim debiucie. Być może dlatego swój ostatni brytyjski film poddał bez walki – gdy warunki realizacji dyktować zaczął Charles Laughton, Hitchcock nie zaprotestował.
Dobierając kolejne role, Helen Mirren od lat wierna pozostaje jednej zasadzie: wiek nie ma znaczenia. Widać to na zamieszczonych w tym wątku zdjęciach - od swojego pierwszego głośnego filmu, "Age of Consent" Michaela Powella z 1969, aż po nadchodzącą biografię Phila Spectora w reżyserii Davida Mameta, jej postacie nie zmieniają się. Mirren grywa kobiety silne, niezależnie, pewne siebie, pogodzone ze swoją seksualnością.
Słynny konflikt pomiędzy Joan Crawford i Bette Davis, wbrew pozorom, nie jest tym najbardziej spektakularnym w historii Hollywood. Znacznie dłuższym i dalece bardziej bezkompromisowym rozłamem „pochwalić” mogą się siostry Olivia de Havilland i Joan Fontaine. Ich rywalizacja narodziła się we wczesnym dzieciństwie i trwa… do dziś, choć obie liczą sobie odpowiednio 96 i 95 lat. Nie wiadomo o o co poszło, ale polem bitwy, jak to w Hollywood bywa, stały się Oscary.
Przedostatni, przed wyjazdem do Hollywood, film Hitchcocka zrealizowany w Wielkiej Brytanii, pozostaje jednocześnie tym najbardziej znanym i – co często się pomija – najbardziej kompleksowym, przynajmniej dla tego etapu jego twórczości. I choć przez kolejne dziesięciolecia przylgnęła do „Starszej pani…” łatka kina niedzielnego (nie bez powodu - Hitch nigdy nie zrobił nic bardziej uroczego), to aura niezobowiązującej rozrywki stanowi tu tylko pierwszą z wielu warstw filmu, z których najważniejszą jest ta polityczna.
